ای ضامن دل‌های شکسته…

ای رضای غریب توس، ای پناه دل‌های بی‌پناه…

دلم تنگ صحن و گنبد طلایی‌ات شده، تنگ صدای کبوترانی که دور گنبدت می‌چرخند و با هر پر زدنشان، دعاهای من را به آسمان می‌برند.

گاهی فقط نگاه به گنبدت آرامم می‌کند. انگار همه غم‌های دنیا در برابر یک لحظه نگاه تو، رنگ می‌بازند.

ای امام مهربانی، هر که به حرمت پناه آورد، بی‌جواب نمی‌ماند.

تو همان آغوشی هستی که هیچ دلی از گرمایش بی‌نصیب نمانده.

می‌گویند غریبی، ولی هر دلی که تو را صدا زده، تو را نزدیک حس کرده…

غریبی که تمام دل‌های عاشق در غربتش آرام می‌گیرند.

کاش لحظه‌ای در کنار ضریحت می‌نشستم، اشک می‌ریختم و با دلم نجوا می‌کردم:

«آقاجان… فقط دعا کن دلم شبیه حرمت آرام شود.»

تو که ضامن آهو بودی،

ضامن دل بی‌قرار من هم باش…

تا در غوغای این دنیا، راه دلم را گم نکنم.

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا،

ای هشتمین چراغ هدایت، ای پناه خسته‌دلان