ای مادری که ریشه‌ات در غیرت است،

دلِ تو چون کوهی استوار در ظلمت طوفان‌ها…

چونان درختی سترگ در برابر باد دشمنان،

اما مادرِ حسین و عباس و یاران،

چونان شمشیری زهرآگین بر گلویت نشاندند،

و قامتت به غم نازک شکستی،

بی که هیچ قصوری جز عشق و ایثار داشته باشی.

ای امّ‌البنین!

غمِ فرزندانت، سنگین‌ترین بار عاشورا بود بر دوش تو،

و ندبه و سوگِ بی‌پایانت، تاریخ را به گریه واداشت.

اما اشک تو، گواهی ست بر عشقِ بی‌انتها،

و دردت، شعله‌ای شد در دل عاشقان ولایت.

ای مادرِ مظلوم،

خون فرزندانت نپوسید؛

عطر فداکاری‌ات، جاوید ماند…

آهی که ز دل تو برخاست

شد فریاد عدالت،

شد پیامِ ایثار برای آیندگان.

و امروز، در خاموشی شب،

نامت سبکبالی می‌کند دل‌های خسته را،

و یاد تو، چراغی‌ست برای مسیر عدالت —

برای هر دلِ دردمند و هر گمشده در ظلمت.

ای امّ‌البنین!

بگذار اشک ما گواه باشد،

و فریاد ما زنده‌کننده‌ی راه عشق و آزادگی.

ای مهربان‌ترین خدا!

دل‌های ما را به نور مهدی‌ات آرام کن.

پروردگارا!

سلامتی، عزّت و قدرتش را روزافزون گردان

و لحظه‌ی ظهورش را نزدیک‌تر فرما.

خداوندا!

ما را از منتظرانِ واقعی او قرار بده،

از کسانی که با کار نیک، با دل پاک،

راه آمدنش را هموار می‌کنند.

ای صاحب‌دل‌ها!

بر ما رحم کن،

گرفتاری‌هایمان را برطرف ساز،

دل‌هایمان را به امید آمدن مهدی(عج) زنده نگه دار

و چشم‌هایمان را به جمالش روشن بگردان.

اللهم عجّل لولیک الفرج 🌿🤲

ای صاحبِ عصر!

جهان، بی‌حضورت رنگی از روشنی ندارد.

ما در میانِ روزهای شلوغ و دل‌های خسته،

به امید قدم‌های تو زنده‌ایم.

ای مهدی!

دل‌هایمان را از غبار دوری‌ات پاک کن

و چشمانمان را بینای دیدارت گردان.

هر صبح که بیدار می‌شویم،

آرزویی در دل می‌روید:

شاید امروز، روز آمدن تو باشد…

تو وعده‌ی خدا و شفای دردهای ماندگار ما هستی.

ما با هر دعا، با هر اشک، با هر آه،

به آسمان می‌گوییم:

«اللهم عجّل لولیک ال

از امام صادق(ع) نقل شده که حضرت زهرا(س) این دعا را می‌خواندند:

«یا حَیُّ یا قَیُّومُ،

یا نُورُ یا قُدُّوسُ،

یا مَنشِئَ السَّحابِ الثِّقالِ،

وَ مُلَبِّسَ السَّماواتِ العُظَمِ،

اَسأَلُکَ بِاسْمِکَ العَظیمِ الَّذی

لا یَعلَمُهُ اَحَدٌ غَیرُکَ،

اَن تَصلِیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

وَ اَن تَجعَلَ لِی وَلِشیعَتِی

مِن فَضلِکَ فَرَجاً وَ مَخرَجاً وَ یُسراً.»

یا فاطمه‌ی زهرا…

گاهی دلم آن‌قدر از این دنیا خسته می‌شود که تنها نام تو، مثل یک نسیم آرام، غبارها را از جانم می‌روبد.

تو همان نوری هستی که خدا بعد از آفرینش جهان، برای دل‌های شکسته گذاشت؛

تا هرکس راهش را گم کرد،

با یاد تو خانه‌اش را پیدا کند.

بانوی مهربانی‌ها…

چقدر دلم تنگ است برای سجاده‌ای که تو در نیمه‌شب‌های مدینه پهن می‌کردی،

برای صدای آرامی که در تاریکی می‌گفت:

«الهی، همسایه‌هایم را دریاب…»

چه سینه‌ای داشتی که دنیا را در آن جای می‌دادی

و چه دلی که زخم‌ها را

با لبخندی صبورانه پنهان می‌کرد.

ای مادرِ همه‌ی غریبه‌های زمین…

من هم آمده‌ام با دلی خسته، با دستی خالی،

اما با امیدی که از چادرت می‌ریزد.

آمده‌ام بگویم:

اگر روزی زمین از مهربانی خالی شد،

من هنوز به نام تو تکیه می‌کنم.

حضرت مادر…

می‌دانم که صدایم را می‌شنوی.

می‌دانم که حتی از دورترین فاصله‌ها،

دل‌هایی را که برای خدا می‌تپند،

در آغوش دعاهایت می‌گیری.

پس این دل کوچک من،

این اشک‌های پنهان،

این حاجت‌های بی‌صدا…

همه را می‌گذارم کنار محراب تو.

یا زهرا…

دستت را از سر ما برندار.