در زمان غیبت امام زمان (عج)، مردم زیادی دچار ناامیدی و ترس شده بودند. در یکی از روستاهای کوچک، پیرمردی به نام حاج حسن زندگی می‌کرد که همیشه دلش روشن بود به ظهور مهدی موعود.

یک شب، وقتی همه خواب بودند، حاج حسن چراغ کوچکی روشن کرد و به آسمان نگاه کرد. ناگهان نور درخشان و آرامی در آسمان پدیدار شد، مثل ستاره‌ای که بیشتر از همه می‌درخشید.

حاج حسن به یاد آورد که امام زمان همیشه گفته‌اند: «من همیشه نزدیکم، حتی زمانی که دیده نمی‌شوم.»

او با قلبی آرام و پر از امید، به دیگران گفت: «چراغ ایمان خود را روشن نگه دارید، حتی اگر شب طولانی و تاریک باشد. روزی آن نور بزرگ، دنیا را روشن خواهد کرد.»