يا إمامنا المنتظر، يا من أنار لنا الطريق في ظلمات الغيبة،

أنت النور الذي لا يخبو، والأمل الذي لا يموت،

في غيابك نحيا على الرجاء والصبر،

وننتظر اللحظة التي تعود فيها لتملأ الأرض عدلاً ورحمة،

فكل قلب ينتظر لقياك، وكل روح تنشد وجودك،

يا مَن بظهورك تزهر الحياة، وتُزيل الظلم والفساد،

عجل فرجك، وكن لنا نورًا في دروب الحياة.

در زمان غیبت امام زمان (عج)، مردم زیادی دچار ناامیدی و ترس شده بودند. در یکی از روستاهای کوچک، پیرمردی به نام حاج حسن زندگی می‌کرد که همیشه دلش روشن بود به ظهور مهدی موعود.

یک شب، وقتی همه خواب بودند، حاج حسن چراغ کوچکی روشن کرد و به آسمان نگاه کرد. ناگهان نور درخشان و آرامی در آسمان پدیدار شد، مثل ستاره‌ای که بیشتر از همه می‌درخشید.

حاج حسن به یاد آورد که امام زمان همیشه گفته‌اند: «من همیشه نزدیکم، حتی زمانی که دیده نمی‌شوم.»

او با قلبی آرام و پر از امید، به دیگران گفت: «چراغ ایمان خود را روشن نگه دارید، حتی اگر شب طولانی و تاریک باشد. روزی آن نور بزرگ، دنیا را روشن خواهد کرد.»

يا صاحب الزمان، يا من ننتظرك بفارغ الصبر،

قلوبنا مليئة بالحبّ والأمل في لقائك،

يا من تحمل عبء الدنيا وهمومها،

كن لنا يا مولانا عوناً ونصيراً،

نشتاق لظهورك الذي يملأ الأرض عدلاً وسلاماً،

فلا تترك قلوبنا في الضياع والحرمان،

يا نور الأمل في عتمة الليالي،

عجل فرجك وأجب دعاءنا.

أيها المنتظر، مهما طال الزمان، أنت في القلوب. كيف لنا أن ننسى نورك وقد تجسدت في قلوبنا؟

صاحب الزمان، يا نور الهدى، أين أنت؟ قلوبنا تذوب شوقًا لظهورك، وانتظارك شرف لنا.